Bu yıl, yeni filmi If Beale Street Could Talk’la geri dönen Barry Jenkins’ten 6 yönetmenlik tavsiyesi!
Kariyerine kısa filmlerle başlayan Barry Jenkins, Oscar ödülü kazanan Moonlight filmiyle sinema dünyasının dikkatini çekti. Hem sinematografisiyle hem de hikâyesiyle güçlü bir film çeken Jenkins, bu yıl prömiyerini Toronto’da yapan yeni filmi If Beale Street Could Talk’la da çok konuşuldu. Tıpkı Moonlight gibi olumlar yorumlar alan film sayesinde Jenkins, kariyerinde emin adımlarla ilerlerken; sinema dünyasındaki yerini sağlamlaştırmayı başardı.
Dramatik yapısı güçlü hikâyeleri karşımıza çıkaran Barry Jenkins’in yönetmenlik konusundaki 6 tavsiyesini aşağıda bulabilirsiniz.
Barry Jenkins’den 6 Yönetmenlik Tavsiyesi
Araçlarda Ustalaşın
“Sanırım film çekmekle ilgili öğrendiğim ilk şey, sesiniz ne kadar güçlü olursa olsun, araçlara hâkim değilseniz, o ses boğulacağı. Şimdi, araçların ustalığına sahip insanlarla çalışabilirsiniz, ancak sesimin zanaatten nasıl süzüleceğini kontrol etmek istedim.”
Kişiselleştirin
“Bence sinemada film izlediğiniz zaman, kalpten gelen kişisel bir şey gördüğünüzde, farkı hissedebiliyorsunuz. Genç sinemacılarla tanıştığımda, bana ‘Sinemada kariyer yapmak için ne yapmalıyım?’ diye soruyorlar. Onlara dürüstçe söyleyebileceğim sadece iki şey var: Arkadaşlarınızla çalışın ve meseleyi kişiselleştirin. Daha kişisel bir estetiğe, daha kişisel bir sinemaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum.”
Pozitif Görüntüler Üzerinden Verimli Görüntüler Üretin
“Fazlasıyla pozitif olmak, bazen dikkatinizi problemden başka bir yöne çekebilir ya da duruma yardımcı olmayan mitler yaratabilir. Oyunculara bunu şu şekilde açıklarım: ‘Bu filmdeki her şey gri bir alandır. Karakterler ve durumlar gridir. Bu filmde çok karanlık şeyler var, ama çirkinliği kabul etmelisiniz. Sadece yapmak zorundasın.”
Aktif Olarak Seyircinin İlgisini Çekin, Seyirciyi Empati Kurmaya Teşvik Edin
“ If Beale Street Could Talk’ta, arka planda Miles Davis şarkısının çaldığı bir sahne var. […] Şarkıya başlıyoruz ve salonun her yerinde seyirciler var. Bu sahnede kapatmak yerine şarkıyı devam ettirdik çünkü izleyicilerin, bu sahnede karakterler gibi hissetmesini istedim. Odayı dolaşmaya başlıyoruz ve ses yankılanıyor, ses içeri giriyor, çıkıyor ve bu bana göre, sizi yönlendirmeye yardım ediyor -radikal empati- . Pasif bir katılımcı olmak yerine şimdi karakterlerin duyduğu gibi duymaya başlıyorsunuz. Bir röntgenci olmak yerine karakterler doğrudan gözünüzün içine baktığında uzakta hareket eden kamera hep orada. Yüzünüze yaklaşan kamera da hep orada. Peki kamera kim? Siz. Bir şekilde izleyiciyi dahil edeceğiniz ve aktif olarak empatilerini etkinleştireceğiniz sürecin araçlarını gerçekten kullanabileceğinizi düşünüyorum.”
Seslendirmeyle Dalga Geçmeyin
“Wong Kar-wai’ye takıntılı olarak büyüyen biri olarak, her zaman arka planda bir sesin olduğu anlatılara ilgi duydum. Bunun nedeni, geçmişte de söylediğim gibi, sinemanın, içselliği anlatan en iyi araç olduğunu düşünmemem. Sinemada her şey, her şeyin kanlı canlı şekilde ortaya konulmasına bağlı. Film okulundayken, profesörlerimiz bize şunu söylerdi: ‘Seslendirme bir mecazdır, bir koltuk değneği gibidir.’ Bu yüzden her zaman bu öğretilere meydan okumak için iyi bir yol bulmak istemişimdir. Bence bu, Wong Kar-wai gibi iyi bir şekilde yapıldığında, inanılmaz derecede çağrıştırıcı olabilir.”
Çalışmaya Devam Edin
“Sadece yetenekli olmak ve harika bir film yapmak yeterli değil… Çalışmaya devam etmelisiniz… Ve bir şekilde, yaptığınız işler ve yetenekleriniz geliştikçe, sektör içerisinde yerinizi bulacağına inanmanız gerek. Bu becerileri kullanabileceğiniz, yaptığınız işte sizi hem madden hem de maneviyen mutlu edecek bir yer.”
Kaynak: Film School Rejects
