Altın Palmiyeli Parazit’le gündemde olan Bong Joon-Ho’nun filmlerinde tercih ettiği simetrik kamera açıları ve kompozisyonlara odaklanan video, yönetmenin biçim ve içerik uyumunu belgeliyor.
Sadece Güney Kore’nin değil, günümüz sinemasının da en önemli yönetmenlerinden biri olduğunu her filminde bir kez daha ispat eden Bong Joon-Ho’nun yapıtlarında en çok dikkat çeken unsurlardan biri, kusursuza yakın bir matematikle inşa edilmiş olmalarıdır. Joon-Ho, klasik dramatik yapıyı bir nevi temel olarak kullanır. Senaryolarını bu temel üzerinde inşa eden Bong Joon-Ho, temaları, hikâyesine, karakterlerine yaklaşımıyla klasik anlatının dayattığı klişelerden, Hollywood’un görece muhafazakâr bakış açısından kendisini sıyırmayı başarır. Genellikle tür sineması dâhilinde yapıtlar veren Bong Joon-Ho, başyapıt seviyesindeki ikinci uzun metrajlı filmi Cinayet Günlükleri – Salinui chueok’ta (2003) bir polisiye filme imza atar. Ancak polisiyenin klişelerini yerle bir ettiği bir anlatı ortaya koyar. 2006’da gösterime giren Yaratık – Gwoemul’daysa 2000’li yıllarda dahi orijinal bir canavar filmi üretilebileceğini ispatlarken, politik bir tavır da sergiler. Bu filmlerin senaryolarında da güçlü bir dramatik yapı ve sıkı bir matematik dikkat çeker. Bong Joon-Ho, tür sinemasının dayattığı matematiği içerikte farklılaştırır ancak görsellikte de bu matematikle uyumlu bir dekupaj ve kurgu anlayışı güder. Bunun en güçlü göstergelerinden biriyse Bong Joon-Ho’nun tercih ettiği simetrik planlar olur. Sahnelerin açılış planlarında genellikle simetrik kadrajlara yönelen Joon-Ho, içerikle biçim arasında da belirli bir simetriyi gözetmiş olur.
Bong Joon-Ho Filmlerindeki Simetrik Planlar
Vimeo’da yer alan ve ismini Kieslowski’nin ünlü üçlemesinden alan Troiscouleurs adlı hesap, Bong Joon-Ho’nun filmlerindeki simetrik planlardan oluşan bu videoda yönetmenin görsel üslubuna dair önemli ipuçları sunuyor. Yönetmenin 2000 tarihli ilk filmi Flandersui gae başta olmak üzere, Salinui chueok, Gwoemul, Madea, Snowpiercer ve Okja’dan görüntüler içeriyor. Bu görüntülerde bilhassa yönetmenin sahneyle ilgili izleyiciye ilk izlenimi veren genel planlarda simetrik bir kadrajlamayı tercih ettiği, kamera hareketi olarak da kaydırmayı kullandığı görülüyor. Yönetmenin takıntılı olduğu bir perde ölçeği olmamakla birlikte, planların içinde oyuncuları yerleştirdiği kompozisyonlarda da belirli bir simetriyi gözettiği dikkat çekici bir diğer unsur olarak kendisini gösteriyor. Son filmi Parazit – Parasite’ta da bu üslubunu sürdüren Joon-Ho, bilhassa filmin meşhur merdivenler sahnesinde içeriğin biçimle bütünleşmesi hususunda zirve noktasına çıkıyor.
