Haftanın Kısa Filmi köşesinde bu hafta, genç bir asansör görevlisinin yalnızlığını deneysel bir üslupla ele alan animasyon Ooze var.
Asansör görevlilerinin, günlük hayatımızda çok sık karşı karşıya geldiğimiz insanlar olmadığını söyleyebiliriz. Genellikle konakladığımız otellerde asansöre bildiğimizde karşımıza çıkan bu meslek mensupları ise bizim tam tersimiz bir şekilde, her gün çok farklı insanlarla karşılaşıp muhattap oluyorlar. İsviçreli animasyoncu Kilian Vilim, kısa filmi Ooze’da genç bir asansör görevlisinin ruh hâline odaklanırken, kullandığı deneysel yaklaşımla insan psikolojisinin karanlık dehlizlerine girmeyi tercih ediyor.
Ooze: Kısa ve Karanlık
Ooze, filmin merkezindeki genç asansör görevlisinin yağmur altında ıslanıp durumun tadını çıkardığı bir anla açılıyor. Genç, durumdan da yapmakta olduğunu işinden de pek rahatsız değil gibi. Devamında bu karakteri günlük pratiklerini gerçekleştirirken izlemeye başlıyoruz. İnsanlar asansörde selfie‘ler çekiyorlar, birbirleriyle yakınlaşıyorlar, öpüşüyorlar. Görevli genç ise, fiziksel olarak orada olsa bile ruhen tüm bu insanlarla arasında görünmez bir duvar olduğunu hissediyor. Bu his yoğunlaşmaya başladığında, yönetmen Vilim’in görsel tercihleri de daha deneysel bir yola giriyor. Gülücüklerle, neşeli bir tonda başlayan Ooze, git gide karanlık ve gerçeküstücü bir yöne meylediyor. Asansör görevlisinin psikolojisindeki çatlağın boyutu arttıkça, filmin başındaki yağmurlar bu çatlaktan içeri sızmaya başlıyor. Gencin mesleğinin bir sonucu olarak zaten çok sağlam olmayan iç dünyası, bu sızıntı sonucu finale doğru iyice dengesiz bir hâl alıyor.
