Emma Thompson, Alan Rickman, Keira Knightley, Colin Firth, Bill Nighy, Hugh Grant, Chiwetel Ejiofor, Andrew Lincoln, Liam Neeson gibi isimlerin kamera karşısına geçtiği Love Actually yılbaşı gecesi klasiklerinden biridir.
Filmin neden bu kadar çok sevildiği hala muamma. Bugün o tartışmaların ışığında, Richard Curtis’in dünyasına bir göz atalım. Bu noktada klişenin bir romantik komedi için ne ifade ettiğine değinmekte fayda var. Eğer bir ayrı bir barışık çift, kadın kaza geçirip yoğun bakıma girmeseydi kavuşabilir miydi? Siz kadının kalbinin durduğu anda boşuna gözyaşlarına boğulmadınız! Üstelik alt komşunuz şu ünlü kedili teyze ve yüksek sesle konuşmanıza dahi karşı. O halde arkadaş kitlenizi daima pek ödüllü, çokça festival gören ciddi filmler izlediğinize inandırmaktan vazgeçin. Sessizce ağlayın ve sıradan garson bir kadınla, akıl almaz başarılara sahip erkeğin aşk hikâyesine kendinizi bırakın.
Aslında bakarsanız, klişenin özü de bu: Hayallerin Downing Sokağı 10 Numara’nın kapılarını aralama ihtimali. Curtis’in yönetmenliğini üstlendiği Love Actually’nin ulaşmaya çalıştığı gaye ise, İngiltere başbakanını canlandıran Hugh Grant’in tombul, fakir bir kıza nasıl aşık olduğu. Hayır, şaka yapıyorum elbette. Zira post-modern insanın yabancılaşma, yalnızlaşma, sürüklenme gibi kapitalizmin getirdiği olumsuzluklara baş kaldıramaması; Curtis’in gerçek dünyaya meydan okumasına engel değil. Yazının bu bölümünde romantik komedilerin kaosa karşı muazzam bir gövde gösterisi yaptığını iddia etmekte mümkün. Bir dulun üvey oğlunun trajikomik aşk hayatına müdahale ettiği, bir yazarın göl kıyısındaki evde tutması imkansız bir roman kaleme aldığı, ilk aşkların, son aşkların, yuva yıkanların bir araya geldiği Curtis’in filmi tüm eleştirilere rağmen bir yılbaşı klasiği olmayı başardı. Vizyona girdiği dönemde yerden yere vurulup, iş çıkışı gizli gizli CD’lerin kopyalandığı bir filme dönüştü. Ucuz, bazen sinir bozan sahnelerin pek çok eleştirmene sinemayı terk etme hissi uyandırdığı filmin nihayetinde kült sıfatını alması sizde de garip bir haz yaratmıyor mu?
Klişenin Kıyısında Bir Yılbaşı Filmi: Love Actually
Curtis’in müzik seçimi, karakterlerin deneyimlediği hayal kırıklıklarını daha iyi yansıtamazdı. Farklı hikâyeler arasında yumuşak geçişler yapan Curtis; Joni Mitchell ”Both Sides Now”, Dido ”Here With Me”, John Lennon ve Paul McCartney ”All You Need Is Love”, Mariah Carey ”All I Want For Christmas Is You” gibi hafızalarda iz bırakan şarkıları kullanarak seyircinin kalbini kazandı. Yönetmen Hz. İsa’nın doğumuna ıstakozların şahitlik ettiğine dair inancımızı kuvvetlendirirken; Andrew Lincoln’ın yasak aşkın verdiği ihtirasla sokaklarda yürüdüğü anda izleyiciyi tanıdığını da ortaya koydu. Bu bağlamda romantik komedilerin yakalamaya çalıştığı kitlenin toplumdaki her birey olduğu açık.
Pretty Woman, You’ve Got Mail, Sleepless in Seattle, When Harry Met Sally gibi filmler hayatın içine, duyguların merkezine dokunan bir yapıya sahip. Curtis’in amacı da seyirciye naif, insani, (haliyle) klişe bir parça verebilmek. Yılbaşının kutlanmasında aynı saflık yatmıyor mu? Şehir değiştirilmesi, özel planların yapılması, hediyelerin alınması bireyi içine düşmekten korktuğu klişenin kahramanı haline getiriyor. Kişi tek bir rakamın değişmesini heyecanla bekledikten sonra, ciddi filmini izlemeye geri dönüyor. Yani gerçek hayata devam ediyor. Love Actually’nin yılbaşı ruhunu yansıtan en iyi film olması da bu yüzden. Curtis birkaç klişeyi alıyor, yönetiyor ve yeni yılın gelmesine umut bağlayan bireye alternatif bir dünya yaratıyor. Yönetmen ”Nefret ve hırsın hakim olduğu bir dünyada yaşadığımız varsayılır. Ama bence aşk her yerde” teması etrafında şekillendirdiği hikâyelerle klişenin abartıldığı kadar vahim bir şey olmadığını gözler önüne seriyor.
